Door de bossen liep een mager silhouet.
Kreupelend. Ze keek om zich heen.
Takken sloegen in haar gezicht.
Schrammen stonden in haar lichaam gegraveerd.
Diepe wonden lagen op haar ziel.
Ze was amper 20. En had al zoveel meegemaakt.
Het donkere bos maakte haar bang.
Alleen. Alles kon gebeuren.
Ze keek nogmaals om zich heen.
Haar lichaam kon niet meer.
Gelukkig zag ze licht.
Ze probeerde er naar toe te komen.
Gedachtes gingen door haar hoofd heen.
Eindelijk licht!
Eindelijk een nieuwe start.
Eindelijk.
Maar dan een flash back.
Een pijnlijke. Eentje die ze had verdrongen.
Eentje waardoor ze juist het bos niet meer in durfde.
Het was een dag.
Zon scheen helder. Vogeltjes floten hun mooiste lied.
En Taylor liep door de straten.
Ze was een jaar of 10. Had geen ouders, niks.
Ze liep richting het bos. De natuur was haar alles.
Door de struiken klom ze, zonder pijn te hebben aan de schrammen.
Ze liep ze uren door het bos heen.
Op de weg terug naar het dorpje waar ze overnachte gebeurde haar ergste nachtmerrie.
Ze zag licht. Eindelijk van het donkere weg.
Eindelijk licht!
Maar vlak voor ze er was gebeurde het.
Ze werd gegrepen van achter zo weer mee gesleurd het bos in.
Weer het donker in.
Ergens achter de struiken moest ze blijven zitten.
Vastgebonden aan een boom.
Dagen er gezeten. Tot hij kwam.
En toen...
Ze gilde even niet verder in die Flach back zakken!
Ze had het licht bereikt en dat werd nu niet van haar afgepakt net als die ene keer.
Ze stapte het bos uit. En toen..
Ze viel met een harde knal tegen een deur.
Haar ogen sloten. En zij zakte weg.
Bloed stoomde langzaam over haar hoofd.
Een pluk haar viel van haar oren weg.
Een klein puntig oortje kwam tevoorschijn.
Haar krachten waren zwak.
Ze waren nog niet zo lang geleden tot uitdrukking gekomen..
Maar normaal waren ze sterker dan andere feeën die 20 in mensen levensjaren waren..
Ze waren boven ontwikkeld. Te sterk voor iemand van 20.
Taylors lichaam ontspande. Terwijl haar schouders en hoofd tegen de deur aan lagen.
Kreupelend. Ze keek om zich heen.
Takken sloegen in haar gezicht.
Schrammen stonden in haar lichaam gegraveerd.
Diepe wonden lagen op haar ziel.
Ze was amper 20. En had al zoveel meegemaakt.
Het donkere bos maakte haar bang.
Alleen. Alles kon gebeuren.
Ze keek nogmaals om zich heen.
Haar lichaam kon niet meer.
Gelukkig zag ze licht.
Ze probeerde er naar toe te komen.
Gedachtes gingen door haar hoofd heen.
Eindelijk licht!
Eindelijk een nieuwe start.
Eindelijk.
Maar dan een flash back.
Een pijnlijke. Eentje die ze had verdrongen.
Eentje waardoor ze juist het bos niet meer in durfde.
Het was een dag.
Zon scheen helder. Vogeltjes floten hun mooiste lied.
En Taylor liep door de straten.
Ze was een jaar of 10. Had geen ouders, niks.
Ze liep richting het bos. De natuur was haar alles.
Door de struiken klom ze, zonder pijn te hebben aan de schrammen.
Ze liep ze uren door het bos heen.
Op de weg terug naar het dorpje waar ze overnachte gebeurde haar ergste nachtmerrie.
Ze zag licht. Eindelijk van het donkere weg.
Eindelijk licht!
Maar vlak voor ze er was gebeurde het.
Ze werd gegrepen van achter zo weer mee gesleurd het bos in.
Weer het donker in.
Ergens achter de struiken moest ze blijven zitten.
Vastgebonden aan een boom.
Dagen er gezeten. Tot hij kwam.
En toen...
Ze gilde even niet verder in die Flach back zakken!
Ze had het licht bereikt en dat werd nu niet van haar afgepakt net als die ene keer.
Ze stapte het bos uit. En toen..
Ze viel met een harde knal tegen een deur.
Haar ogen sloten. En zij zakte weg.
Bloed stoomde langzaam over haar hoofd.
Een pluk haar viel van haar oren weg.
Een klein puntig oortje kwam tevoorschijn.
Haar krachten waren zwak.
Ze waren nog niet zo lang geleden tot uitdrukking gekomen..
Maar normaal waren ze sterker dan andere feeën die 20 in mensen levensjaren waren..
Ze waren boven ontwikkeld. Te sterk voor iemand van 20.
Taylors lichaam ontspande. Terwijl haar schouders en hoofd tegen de deur aan lagen.
